Θα αρνηθώ τις κατηγορίες του τύπου μου κάπνισε στη 1 τα ξημερώματα να γράψω για τη φιλία. Είναι ένα θέμα για το οποίο θέλω καιρό να γράψω. Και φυσικά τίποτα δεν προκύπτει τυχαία. Παρατηρώ σε ανθρώπους (ευτυχώς όχι τους δικούς μου φίλους) μία έκπτωση στον ορισμό της φιλίας.
Έχω δύο ερμηνείες για τη φθορά αυτή. Η πρώτη έχει να κάνει με τις νέες, πιο trendy λέξεις. Ο/Η κολλητός/ή, ο/η αυτοκόλλητος/η και άλλοι πολλοί χαρακτηρισμοί που προσδιορίζουν το συναισθηματικό δέσιμο ενός ατόμου με ένα άλλο.
Η δεύτερη ερμηνεία έχει να κάνει με την έκπτωση στις προσδοκίες, στα συναισθήματα, στην εμπιστοσύνη. Τι είναι για κάποιον ο φίλος; Είναι ένα άτομο το οποίο αγαπάει; Είναι ένα άτομο που θα του εμπιστευτεί τη ζωή του; Είναι κάποιος/α στον/ην οποίο/α θα μιλήσει ειλικρινά, χωρίς σάλτσες και marketing? (Και το αντίστροφο.) Είναι όλα αυτά.
Εδώ κρίνω απαραίτητο να γράψω για ένα θέμα που προέκυψε. Πολλοί άνθρωποι στέκονται άτυχοι όσον αφορά στην οικογένεια. Προβλήματα και όχι μόνο τους έχουν στερήσει μια ξεχωριστή σχέση με κάποια άτομα που δεν έχουν επιλέξει μεν, αλλά με τα οποία μπορούν να αναπτυχθούν πολύ ιδιαίτεροι δεσμοί, πιο δυνατοί από αυτόν της φιλίας. Για τους περισσότερους από αυτούς τους ανθρώπους υπάρχει μια οικογένεια.
Μια οικογένεια που δεν ορίζεται απαραίτητα από δεσμούς αίματος.
Πάντα υπάρχουν και οι τυχεροί βέβαια. Αυτοί που έχουν εξαιρετική σχέση με την οικογένειά τους και έχουν κοντά τους αδελφικούς φίλους. Ο αδελφικός φίλος δεν είναι για μένα άλλος ένας μοδάτος ορισμός. Είναι κάτι που υφίσταται. Είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο δεν υπάρχει απλή φιλία. Υπάρχουν πολλά κοινά τα οποία θυμίζουν τα κοινά μεταξύ των μελών μιας οικογένειας.
Σε αυτό το σημείο μου φαίνεται καλύτερο να σταματήσω. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις και πολλοί τρόποι να αναλύσω το θέμα αλλά θα προτιμήσω την παραπάνω περίληψη.
