Η σύγχρονη κοινωνία τα έχει παίξει. Καταλαβαίνω, οι επιρροές είναι περισσότερες από ποτέ. Η νεολαία έχει ελευθερίες που οι μεγαλύτεροι δε θα μπορούσαν να διανοηθούν. Είναι και το internet, τα κινητά τηλέφωνα. Μπορεί να μιλάω σαν παππούς αλλά μη με παρεξηγείτε. Αναγνωρίζω τις θετικές κοινωνικές εξελίξεις όπως την ισότητα των δύο φύλων όμως αυτό που νοσταλγώ τελευταία είναι το ήθος, οι αξίες, ένας κώδικας τιμής.
Θα ήμουν παράλογος αν ζήλευα το παρελθόν αυτό καθεαυτό γιατί αφενός δεν έχω βιώματα πριν το 1988 και αφετέρου μου αρέσουν οι ελευθερίες. Από την άλλη είναι φανερό ότι οι πολλές ελευθερίες φέρνουν κορεσμό στην ανθρώπινη ψυχή και εκπτώσεις στις ηθικές αξίες. Δε χρειάζονται μόνο γερές βάσεις αλλά επίσης πείσμα και αποφασιστικότητα για να διατηρήσει κάποιο άτομο την ισορροπία στη ζωή του.
Μπορεί να ανέφερα το internet και τα κινητά τηλέφωνα αλλά δεν είμαι σίγουρος τι φταίει γι’ αυτήν την κατάσταση. Κι αν δεν έχετε μπει ακόμη στο mood και δεν έχετε αγγίξει το επίπεδο ξενέρας που θέλω, τώρα θα προσπαθήσω περισσότερο. Από πότε η πραγματικότητα έγινε πιστή αντιγραφή του Beverly Hills? Πότε οι ερωτικές σχέσεις μπήκανε στο πρόγραμμα ανακύκλωσης μαζί με τα πλαστικά και τα χαρτικά; Πότε η λέξη «φίλος» έχασε το νόημά της;
Ίσως υπερβάλλω ρίχνοντας όλο το βάρος στη νεολαία, αλλά η αλήθεια είναι ότι δε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα ποιός κάθεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Αυτό που με απασχολεί είναι η light προσέγγιση των πραγμάτων, η μετριότητα. Το πώς μπορεί κάποιος άνθρωπος να απασχολείται με κάτι χωρίς πάθος και ενδιαφέρον. Πώς μπορεί να πληγώνεται ο εγωϊσμός του από ασήμαντα γεγονότα, και να το εκδηλώνει με άφθονη δόση θεατρινισμού, μα ποτέ όταν παραιτείται με την πρώτη ευκαιρία.
Η πραγματικότητα φαντάζει περισσότερο σουρεαλιστική από ποτέ. Η διάθεση και τα συναισθήματα των ανθρώπων αλλάζουν σε κλάσματα δευτερολέπτου και το ήθος μηδενίζεται μέσα σε μια στιγμή. Τα decibel φτάνουν τα επίπεδα της μέσης ελληνικής οικογένειας και η ζωή μοιάζει με videogame. Αν ήθελα να κολλήσω τίτλο στο videogame θα το ονόμαζα zombienation. Γιατί αυτά που έχουν χαθεί είναι η ψυχή και το πάθος.
Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011
Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010
Choices
Οι άνθρωποι περνάνε φάσεις. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι ίδιοι δεν το αντιλαμβάνονται ή το καταλαβαίνουν αλλά δεν ξέρουν πώς έφτασαν σ'αυτό το σημείο. Συνήθως είναι δύσκολο κάποιος να συνειδητοποιήσει πώς φτάνει σε μία κατάσταση και τι είναι αυτό που τον επηρέασε, ειδικά όταν δεν αναζητά αυτές τις απαντήσεις.
Τις τελευταίες μέρες περνάω κι εγώ τη φάση μου. Σκέφτομαι τι δρόμο θα μπορούσα να ακολουθήσω στη ζωή μου αν ήμουν σε μικρότερη ηλικία, τι αποφάσεις πήρα τότε, πώς κάποια πράγματα είναι πλέον ανέφικτα για μένα και αν έκανα σωστές επιλογές. Όσο περνάει ο χρόνος συναντάμε στο μονοπάτι μας εμπόδια και πολλές φορές πρέπει να διαλέξουμε ένα μονοπάτι από αυτά που μας προσφέρονται. Εκεί είναι που χρειάζονται οι επιλογές και οι αποφάσεις, μεγάλες ή μικρές. Μπορεί να προκύψουν ευκαιρίες να πάρουμε πίσω τις αποφάσεις μας όσο είναι καιρός, όμως αυτό δεν αποτελεί πάντα επιλογή. Ειδικά όταν προκύπτουν θέματα ηλικίας.
Έτσι φτάνω και στις δικές μου προσωπικές επιλογές. Όλοι οι άντρες έχουμε οραματιστεί έστω και μια φορά στη ζωή μας να σκοράρουμε στον τελικό του champions league, να σπάμε την κιθάρα σε συναυλία και μετά να βουτάμε στο πλήθος. Κάποιοι ίσως σκέφτονται πώς θα ήταν να σχεδίαζαν ένα ταχύπλοο και να κατάφερναν να το υλοποιήσουν, έναν ουρανοξύστη, ένα αυτοκίνητο. Ευτυχώς η ηλικία μου, μου επιτρέπει να ονειρεύομαι. Κάποιες επιλογές είναι ακόμα ανοιχτές. Μπορεί να ακολούθησα ένα συγκεκριμένο μονοπάτι αλλά δεν είναι ποτέ αργά για αλλαγές εφόσον νιώσω ανικανοποίητος ή αν αποφασίσω πως θα ήταν καλύτερο για μένα να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Το ίδιο ισχύει και για τους περισσότερους ανθρώπους. Όσο μεγαλύτερη η ηλικία τόσο πιο δύσκολο να συντελεστούν μεγάλες αλλαγές και όσο κυλάει ο χρόνος τόσο ελαττώνεται το φάσμα των επιλογών.
Το κυρίως θέμα όμως στο μυαλό μας είναι πάντα το κυνήγι της ευτυχίας. Και είμαι βέβαιος πως από μόνο του αποτελεί ικανό κίνητρο για αλλαγές, δύσκολες αποφάσεις ή ακόμα και ακραίες επιλογές. Ίσως να μην καταφέρω να σκοράρω στον τελικό του champions league αλλά δεν έχω μετανιώσει για τις επιλογές μου.
Τις τελευταίες μέρες περνάω κι εγώ τη φάση μου. Σκέφτομαι τι δρόμο θα μπορούσα να ακολουθήσω στη ζωή μου αν ήμουν σε μικρότερη ηλικία, τι αποφάσεις πήρα τότε, πώς κάποια πράγματα είναι πλέον ανέφικτα για μένα και αν έκανα σωστές επιλογές. Όσο περνάει ο χρόνος συναντάμε στο μονοπάτι μας εμπόδια και πολλές φορές πρέπει να διαλέξουμε ένα μονοπάτι από αυτά που μας προσφέρονται. Εκεί είναι που χρειάζονται οι επιλογές και οι αποφάσεις, μεγάλες ή μικρές. Μπορεί να προκύψουν ευκαιρίες να πάρουμε πίσω τις αποφάσεις μας όσο είναι καιρός, όμως αυτό δεν αποτελεί πάντα επιλογή. Ειδικά όταν προκύπτουν θέματα ηλικίας.
Έτσι φτάνω και στις δικές μου προσωπικές επιλογές. Όλοι οι άντρες έχουμε οραματιστεί έστω και μια φορά στη ζωή μας να σκοράρουμε στον τελικό του champions league, να σπάμε την κιθάρα σε συναυλία και μετά να βουτάμε στο πλήθος. Κάποιοι ίσως σκέφτονται πώς θα ήταν να σχεδίαζαν ένα ταχύπλοο και να κατάφερναν να το υλοποιήσουν, έναν ουρανοξύστη, ένα αυτοκίνητο. Ευτυχώς η ηλικία μου, μου επιτρέπει να ονειρεύομαι. Κάποιες επιλογές είναι ακόμα ανοιχτές. Μπορεί να ακολούθησα ένα συγκεκριμένο μονοπάτι αλλά δεν είναι ποτέ αργά για αλλαγές εφόσον νιώσω ανικανοποίητος ή αν αποφασίσω πως θα ήταν καλύτερο για μένα να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Το ίδιο ισχύει και για τους περισσότερους ανθρώπους. Όσο μεγαλύτερη η ηλικία τόσο πιο δύσκολο να συντελεστούν μεγάλες αλλαγές και όσο κυλάει ο χρόνος τόσο ελαττώνεται το φάσμα των επιλογών.
Το κυρίως θέμα όμως στο μυαλό μας είναι πάντα το κυνήγι της ευτυχίας. Και είμαι βέβαιος πως από μόνο του αποτελεί ικανό κίνητρο για αλλαγές, δύσκολες αποφάσεις ή ακόμα και ακραίες επιλογές. Ίσως να μην καταφέρω να σκοράρω στον τελικό του champions league αλλά δεν έχω μετανιώσει για τις επιλογές μου.
Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010
Το καμάκι και τα vibes
Αν περιμένετε να διαβάσετε έναν τρόπο για να ρίξετε τον άνθρωπο της επιθυμίας σας στα δίχτυα του έρωτα αυτό δεν είναι ό,τι ψάχνετε. Σχεδόν όλοι θα θέλαμε να καταφέρναμε τον παραπάνω στόχο με mind tricks και φυσικά καταβάλλοντας μηδαμινή προσπάθεια αλλά έτσι ίσως χάνονταν η ίντριγκα.
Όμως πρέπει να σταματήσω να φλυαρώ και να επικεντρωθώ στο κυρίως θέμα. Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι με κάθε λογής ιδιαιτερότητα, όμορφοι και άσχημοι, έξυπνοι και χαζοί, ευγενικοί και αγενείς και αρκετοί από αυτούς ψάχνουν ένα ερωτικό ταίρι, μια σχέση, ένα one night stand. Όπως και να'χει, για να καταλήξει μια σκέψη, μια ματιά στο σημείο ακόμη και του διαλόγου, προηγούνται πολλά στάδια που οι περισσότεροι αγνοούν. Αυτό που διαφεύγει από πολλούς είναι ότι το ανθρώπινο σώμα είναι πομπός και ταυτόχρονα δέκτης. Σ' αυτό το σημείο πρέπει να εξηγήσω αναλυτικά πώς και τι εκπέμπει αλλά και αντίστοιχα δέχεται. Παρόλ'αυτά δε θα το κάνω και θα χρησιμοποιήσω ένα απλό παράδειγμα.
Φανταστείτε ένα bar δίπλα στη θάλασσα, με το φυσικό και πάντα συνεπή φωτισμό του φεγγαριού να βοηθά τα κεριά, δυνατή μουσική, αν είστε σε κάποιο ζεστό μέρος σκεφτείτε το δροσερό αεράκι να σας χτυπάει. Πρωταγωνιστές στο story θα είναι ένας τύπος αρκετά εμφανίσιμος και μια κοπέλα επίσης εμφανίσιμη. Για να γίνει το σενάριο λίγο πιο ρεαλιστικό ας πούμε ότι ο τύπος κάθεται στο διπλανό τραπέζι από την παρέα της κοπέλας μαζί με τον κολλητό του. Κάποιοι θα σκεφτείτε “Ωραία αυτή, ωραίος αυτός, τι νόημα έχει μια φανταστική ιστορία;” και μάλλον περιμένετε ένα happy ending όπως σας έχουν καλομάθει. Μην ξεχνιέστε όμως, δεν έχω γράψει ακόμη για τα vibes. Βλέπετε θα ήταν λογικό εφόσον πρώτα δημιουργούνταν ένας διάλογος, τα πράγματα να κυλήσουν καλά για αμφότερους τους πρωταγωνιστές. Εδώ μπαίνουν στο παιχνίδι τα προαναφερθέντα vibes. Συνήθως όταν έχουμε να κάνουμε με δύο άτομα μιλάμε για μια σχέση ισχύος του ενός έναντι του άλλου. Κατά πάσα πιθανότητα και για διάφορους λόγους ένας από τους δύο είναι σίγουρος για τον εαυτό του ενώ ο άλλος έχει λιγότερη αυτοπεποίθηση. Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτά τα συναισθήματα δε μένουν για πολύ μυστικά. Το σώμα σε συνεργασία με τον εγκέφαλο θα παίξουν ένα ύπουλο παιχνίδι για τον έναν από τους δύο πρωταγωνιστές που όντας ελλειπής σε αυτοπεποίθηση θα αρχίσει να γίνεται νευρικός. Στις κινήσεις, στο βλέμμα αλλά ακόμα και στον τρόπο που μιλάει στα υπόλοιπα άτομα. Σ'αυτήν την περίπτωση και εφόσον το άλλο άτομο έχει λειτουργικό δέκτη θα αντιληφθεί τη νευρικότητα και θα αντιδράσει ανάλογα με τους στόχους του. Ταυτόχρονα η σιγουριά και η αυτοπεποίθηση του άλλου μπαίνουν στο παιχνίδι κάνοντας το νευρικό άτομο περισσότερο νευρικό καθώς θα βλέπει ότι ο στόχος του ίσως να μην επιτευχθεί.
Αυτή η διαδικασία δεν έχει αρχή και τέλος. Οι άνθρωποι είναι συνεχείς πομποί και δέκτες πληροφορίας ακόμα και όταν δε μιλούν. Μια κίνηση, μια αντίδραση θα είναι οι “προδότες” στο ερωτικό παιχνίδι. Όλα τα παραπάνω είναι υπαρκτές μεταβλητές στην εξίσωση του ερωτικού παιχνιδιού και φυσικά στις διαπροσωπικές σχέσεις γενικότερα.
Παραλίγο να ξεχάσω, οι πρωταγωνιστές έφυγαν μαζί από το bar στις πρώτες πρωϊνές ώρες αλλά η συνέχεια αγνοείται.
Όμως πρέπει να σταματήσω να φλυαρώ και να επικεντρωθώ στο κυρίως θέμα. Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι με κάθε λογής ιδιαιτερότητα, όμορφοι και άσχημοι, έξυπνοι και χαζοί, ευγενικοί και αγενείς και αρκετοί από αυτούς ψάχνουν ένα ερωτικό ταίρι, μια σχέση, ένα one night stand. Όπως και να'χει, για να καταλήξει μια σκέψη, μια ματιά στο σημείο ακόμη και του διαλόγου, προηγούνται πολλά στάδια που οι περισσότεροι αγνοούν. Αυτό που διαφεύγει από πολλούς είναι ότι το ανθρώπινο σώμα είναι πομπός και ταυτόχρονα δέκτης. Σ' αυτό το σημείο πρέπει να εξηγήσω αναλυτικά πώς και τι εκπέμπει αλλά και αντίστοιχα δέχεται. Παρόλ'αυτά δε θα το κάνω και θα χρησιμοποιήσω ένα απλό παράδειγμα.
Φανταστείτε ένα bar δίπλα στη θάλασσα, με το φυσικό και πάντα συνεπή φωτισμό του φεγγαριού να βοηθά τα κεριά, δυνατή μουσική, αν είστε σε κάποιο ζεστό μέρος σκεφτείτε το δροσερό αεράκι να σας χτυπάει. Πρωταγωνιστές στο story θα είναι ένας τύπος αρκετά εμφανίσιμος και μια κοπέλα επίσης εμφανίσιμη. Για να γίνει το σενάριο λίγο πιο ρεαλιστικό ας πούμε ότι ο τύπος κάθεται στο διπλανό τραπέζι από την παρέα της κοπέλας μαζί με τον κολλητό του. Κάποιοι θα σκεφτείτε “Ωραία αυτή, ωραίος αυτός, τι νόημα έχει μια φανταστική ιστορία;” και μάλλον περιμένετε ένα happy ending όπως σας έχουν καλομάθει. Μην ξεχνιέστε όμως, δεν έχω γράψει ακόμη για τα vibes. Βλέπετε θα ήταν λογικό εφόσον πρώτα δημιουργούνταν ένας διάλογος, τα πράγματα να κυλήσουν καλά για αμφότερους τους πρωταγωνιστές. Εδώ μπαίνουν στο παιχνίδι τα προαναφερθέντα vibes. Συνήθως όταν έχουμε να κάνουμε με δύο άτομα μιλάμε για μια σχέση ισχύος του ενός έναντι του άλλου. Κατά πάσα πιθανότητα και για διάφορους λόγους ένας από τους δύο είναι σίγουρος για τον εαυτό του ενώ ο άλλος έχει λιγότερη αυτοπεποίθηση. Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτά τα συναισθήματα δε μένουν για πολύ μυστικά. Το σώμα σε συνεργασία με τον εγκέφαλο θα παίξουν ένα ύπουλο παιχνίδι για τον έναν από τους δύο πρωταγωνιστές που όντας ελλειπής σε αυτοπεποίθηση θα αρχίσει να γίνεται νευρικός. Στις κινήσεις, στο βλέμμα αλλά ακόμα και στον τρόπο που μιλάει στα υπόλοιπα άτομα. Σ'αυτήν την περίπτωση και εφόσον το άλλο άτομο έχει λειτουργικό δέκτη θα αντιληφθεί τη νευρικότητα και θα αντιδράσει ανάλογα με τους στόχους του. Ταυτόχρονα η σιγουριά και η αυτοπεποίθηση του άλλου μπαίνουν στο παιχνίδι κάνοντας το νευρικό άτομο περισσότερο νευρικό καθώς θα βλέπει ότι ο στόχος του ίσως να μην επιτευχθεί.
Αυτή η διαδικασία δεν έχει αρχή και τέλος. Οι άνθρωποι είναι συνεχείς πομποί και δέκτες πληροφορίας ακόμα και όταν δε μιλούν. Μια κίνηση, μια αντίδραση θα είναι οι “προδότες” στο ερωτικό παιχνίδι. Όλα τα παραπάνω είναι υπαρκτές μεταβλητές στην εξίσωση του ερωτικού παιχνιδιού και φυσικά στις διαπροσωπικές σχέσεις γενικότερα.
Παραλίγο να ξεχάσω, οι πρωταγωνιστές έφυγαν μαζί από το bar στις πρώτες πρωϊνές ώρες αλλά η συνέχεια αγνοείται.
Δευτέρα 19 Απριλίου 2010
Είναι το ποιοτικό και το trendy αντιστρόφως ανάλογα;
Αυτό το ερώτημα ξεπηδά στο μυαλό μου κάθε φορά που ακούω για το Iphone. Ας αναλύσω αρχικά τον όρο trendy. Trendy είναι συνήθως, ένα προϊόν (ένδυμα, κινητό τηλέφωνο, αυτοκίνητο), ένα είδος κόμμωσης, μια φράση, που υιοθετείται από μεγάλο κομμάτι μιας κοινωνίας χωρίς πάντα αυτό να καταδεικνύει ποιότητα.
Αν εισήγαγα μια μαθηματική σχέση με την ποιότητα και το trendy σίγουρα θα συμπεριλάμβανε και το κόστος του προϊόντος.
Quality = Price/Trendiness + (κάποιες άλλες παραμέτρους)
Βλέπετε, αυτό που θέλω να καταλάβετε από τον τύπο είναι ότι ένα ακριβό προϊόν, μια Ferrari, θα μπορούσε πολύ εύκολα να γίνει trendy αν η εταιρία τις πουλούσε φθηνά. Όμως η βιομηχανία θα είχε λιγότερα λεφτά στα ταμεία και τα αυτοκίνητα θα ήταν λιγότερο ποιοτικά.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, μένω σε επαρχιακή πόλη της Ελλάδας και αυτό κάνει τα παραπάνω ακόμα πιο ευδιάκριτα.
Κάτι που μου προκαλεί μεγάλη περιέργεια είναι η επιτυχία των προϊόντων της Apple. Βγαίνω για έναν καφέ και βλέπω αρκετό κόσμο με Iphone, που απ’όσο γνωρίζω κοστίζει πάνω από 300 ευρώ. Και προς μεγαλύτερη έκπληξή μου παρατηρώ τα laptop της Apple να πληθαίνουν. Χωρίς να έχω τηλεμεταφερθεί στα κεντρικά της εταιρίας βλέπω πλέον λυκειόπαιδα με MacBook να κουτσομπολεύουν φωτογραφίες στο Facebook. Εντάξει, η μαθηματική σχέση μου θα μπορούσε να χωρέσει την περίπτωση του Iphone που είναι μια εύθραυστη πλαστικοποιημένη τηγανίτα, αλλά το MacBook? Τι γίνεται μ’αυτό; Ποιός παλαβός γονιός έδωσε εν μέσω οικονομικής κρίσης 1000 ευρώ στο παιδί του να πάρει laptop? Ή ποιός νέος έκανε οικονομία για να πάρει στο τέλος ένα laptop, που αμφιβάλλω αν είναι σε θέση να ξεχωρίσει από ένα Toshiba αν φάω και το υπόλοιπο μήλο.
Ευτυχώς υπάρχει κάτι που διατηρεί τις ισορροπίες. Όχι δεν εννοώ τα τεράστια ρολόγια που μοιάζουν με μπιχλιμπίδια του Heman. Μιλάω για μια ομάδα ανθρώπων που εισάγουν νέα διάσταση στη σκέψη και αυξάνονται ταχύτερα κι από τα MacBook. Αν στα 90’s έκανε κάποιος δίαιτα για να πάρει το καινούριο Playstation θα ήταν ένα ακόμα φρικιό (geek). Τώρα όμως προς επιβεβαίωση της θεωρίας του Δαρβίνου για την εξέλιξη, φαίνεται ότι οι άνθρωποι φεύγουν, οριστικά, για να δώσουν τη θέση τους σε νέα όντα που αδιαφορούν για την τροφή, αδιαφορούν για την ενδυμασία (αρκεί να έχουν τσέπες για το Iphone), αδιαφορούν για τα συναισθήματα. Τα βγάζουν όλα στο σφυρί και μάλιστα γρήγορα, για να προλάβουν τα νέα προϊόντα.
Αν εισήγαγα μια μαθηματική σχέση με την ποιότητα και το trendy σίγουρα θα συμπεριλάμβανε και το κόστος του προϊόντος.
Quality = Price/Trendiness + (κάποιες άλλες παραμέτρους)
Βλέπετε, αυτό που θέλω να καταλάβετε από τον τύπο είναι ότι ένα ακριβό προϊόν, μια Ferrari, θα μπορούσε πολύ εύκολα να γίνει trendy αν η εταιρία τις πουλούσε φθηνά. Όμως η βιομηχανία θα είχε λιγότερα λεφτά στα ταμεία και τα αυτοκίνητα θα ήταν λιγότερο ποιοτικά.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, μένω σε επαρχιακή πόλη της Ελλάδας και αυτό κάνει τα παραπάνω ακόμα πιο ευδιάκριτα.
Κάτι που μου προκαλεί μεγάλη περιέργεια είναι η επιτυχία των προϊόντων της Apple. Βγαίνω για έναν καφέ και βλέπω αρκετό κόσμο με Iphone, που απ’όσο γνωρίζω κοστίζει πάνω από 300 ευρώ. Και προς μεγαλύτερη έκπληξή μου παρατηρώ τα laptop της Apple να πληθαίνουν. Χωρίς να έχω τηλεμεταφερθεί στα κεντρικά της εταιρίας βλέπω πλέον λυκειόπαιδα με MacBook να κουτσομπολεύουν φωτογραφίες στο Facebook. Εντάξει, η μαθηματική σχέση μου θα μπορούσε να χωρέσει την περίπτωση του Iphone που είναι μια εύθραυστη πλαστικοποιημένη τηγανίτα, αλλά το MacBook? Τι γίνεται μ’αυτό; Ποιός παλαβός γονιός έδωσε εν μέσω οικονομικής κρίσης 1000 ευρώ στο παιδί του να πάρει laptop? Ή ποιός νέος έκανε οικονομία για να πάρει στο τέλος ένα laptop, που αμφιβάλλω αν είναι σε θέση να ξεχωρίσει από ένα Toshiba αν φάω και το υπόλοιπο μήλο.Ευτυχώς υπάρχει κάτι που διατηρεί τις ισορροπίες. Όχι δεν εννοώ τα τεράστια ρολόγια που μοιάζουν με μπιχλιμπίδια του Heman. Μιλάω για μια ομάδα ανθρώπων που εισάγουν νέα διάσταση στη σκέψη και αυξάνονται ταχύτερα κι από τα MacBook. Αν στα 90’s έκανε κάποιος δίαιτα για να πάρει το καινούριο Playstation θα ήταν ένα ακόμα φρικιό (geek). Τώρα όμως προς επιβεβαίωση της θεωρίας του Δαρβίνου για την εξέλιξη, φαίνεται ότι οι άνθρωποι φεύγουν, οριστικά, για να δώσουν τη θέση τους σε νέα όντα που αδιαφορούν για την τροφή, αδιαφορούν για την ενδυμασία (αρκεί να έχουν τσέπες για το Iphone), αδιαφορούν για τα συναισθήματα. Τα βγάζουν όλα στο σφυρί και μάλιστα γρήγορα, για να προλάβουν τα νέα προϊόντα.
Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010
Ατομική ευθύνη
Σήμερα θα περάσω σε τελείως διαφορετικό topic καθώς έχω αφιερώσει αρκετές ώρες τις τελευταίες εβδομάδες πάνω σε συζήτηση για τη σχέση του έλληνα με την ατομική ευθύνη.
Η ατομική ευθύνη είναι για μένα το βασικότερο θεμέλιο της κοινωνίας. Όταν μοιραζόμαστε με τους συμπολίτες μας τους δρόμους, τα παγκάκια, τα λεωφορεία, όταν μοιραζόμαστε ένα φορολογικό σύστημα για παράδειγμα, πρέπει εκτός από νόμους να υπάρχει και ατομική ευθύνη.
Ας χρησιμοποιήσω το επίκαιρο θέμα των αποδείξεων. Έχω ακούσει αμέτρητες φορές τις τελευταίες εβδομάδες, ανθρώπους στο δρόμο, εμπόρους, να κατηγορούν το φορολογικό κυνήγι, την πίεση που ασκείται πάνω τους τώρα πια, προβάλλοντας ως ιδανικό, τη ζωή αυτών που για τον α ή β λόγο γλιτώνουν και θα γλιτώσουν από τη φορολογία, θα κρύψουν περιουσιακά στοιχεία, και ο πλουτισμός των οποίων δε θα έχει σταματημό. Η φράση κλειδί που ακούω συνεχώς, την άκουγα ακόμα κι από τους συμμαθητές μου στο δημοτικό, είναι "Γιατί να μην κλέψω εγώ όταν ο άλλος κλέβει 5 φορές περισσότερο;"
Αυτό που προφανώς ξεφεύγει από πολλούς είναι ότι η κοινωνία είναι ένα δίκτυο. Αν οι περισσότεροι κάνανε το καθήκον τους ως μέλη αυτής της κοινωνίας, το αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο, τα οφέλη πολλά, και οι αλλαγές ριζικές. Ηθελημένα ή μη όλοι έχουμε ενισχύσει τη σήψη της κοινωνίας. Ποιός δεν έχει στείλει το παιδί του στο φροντιστήριο; Πόσοι έχουν πετάξει σκουπίδι έστω και μια φορά στο δρόμο αδιαφορώντας για το πού θα καταλήξει; Πόσοι παρκάρουν παράνομα επικαλούμενοι την ανυπαρξία δημόσιου χώρου στάθμευσης;
Δεν ξέρω ποιά λογική σκέψη στο μυαλό του ανθρώπου τον έφερε στο συμπέρασμα ότι αν αδιαφορήσουμε ομαδικώς για όλα και επέλθει το χάος, τα πράγματα θα βελτιωθούν ξαφνικά από το πουθενά.
Τι θα γινόταν όμως αν όλοι αποδεχόμασταν τις ευθύνες μας και είμασταν σωστοί, όχι ως προς τους ληστές, όχι ως προς τους πολιτικούς, όχι ως προς τους βαθύπλουτους, αλλά ως προς την πλειοψηφία των συνανθρώπων μας που έχουν τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια προβλήματα με εμάς. Τι θα γινόταν αν η γενική τάση καθηστούσε δημόσια ντροπή τη ρήψη σκουπιδιών έξω από τον κάδο; Αν αυτοί που στάθμευαν παράνομα ήταν δακτυλοδεικτούμενοι; Αν αναλαμβάναμε τις ευθύνες μας θα εξακολουθούσαν οι κλέφτες να κρύβονται ανάμεσά μας ή οι αποδείξεις θα ήταν πια προφανείς;
Κάτι που είναι σίγουρα προφανές είναι ότι η αποποίηση των ευθυνών από ένα μέλος της κοινωνίας θα γυρίσει boomerang στον ίδιο.
Κατά τη γνώμη μου οι αλλαγές στη συμπεριφορά και στον τρόπο σκέψης δεν είναι κάτι που απαιτεί χρόνια προσαρμογής αλλά κάτι που χρειάζεται κίνητρο.
Όταν λοιπόν ζω μέσα σε μια κοινωνία και δρω εις βάρος των υπόλοιπων μελών, βλάπτω τον εαυτό μου. Ό,τι πρόβλημα δημιουργώ σήμερα, θα το βρω μπροστά μου αύριο. Όμως όταν κάνω λογική χρήση της ελευθερίας μου δε θα δώσω αφορμή, δε θα δώσω κακό παράδειγμα και κυρίως δε θα δώσω αιτία σε όποιον σκοπεύει να ενεργήσει εις βάρος άλλων, και καταφύγιο σε αυτόν που το έκανε ήδη.
Η ατομική ευθύνη είναι για μένα το βασικότερο θεμέλιο της κοινωνίας. Όταν μοιραζόμαστε με τους συμπολίτες μας τους δρόμους, τα παγκάκια, τα λεωφορεία, όταν μοιραζόμαστε ένα φορολογικό σύστημα για παράδειγμα, πρέπει εκτός από νόμους να υπάρχει και ατομική ευθύνη.
Ας χρησιμοποιήσω το επίκαιρο θέμα των αποδείξεων. Έχω ακούσει αμέτρητες φορές τις τελευταίες εβδομάδες, ανθρώπους στο δρόμο, εμπόρους, να κατηγορούν το φορολογικό κυνήγι, την πίεση που ασκείται πάνω τους τώρα πια, προβάλλοντας ως ιδανικό, τη ζωή αυτών που για τον α ή β λόγο γλιτώνουν και θα γλιτώσουν από τη φορολογία, θα κρύψουν περιουσιακά στοιχεία, και ο πλουτισμός των οποίων δε θα έχει σταματημό. Η φράση κλειδί που ακούω συνεχώς, την άκουγα ακόμα κι από τους συμμαθητές μου στο δημοτικό, είναι "Γιατί να μην κλέψω εγώ όταν ο άλλος κλέβει 5 φορές περισσότερο;"
Αυτό που προφανώς ξεφεύγει από πολλούς είναι ότι η κοινωνία είναι ένα δίκτυο. Αν οι περισσότεροι κάνανε το καθήκον τους ως μέλη αυτής της κοινωνίας, το αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο, τα οφέλη πολλά, και οι αλλαγές ριζικές. Ηθελημένα ή μη όλοι έχουμε ενισχύσει τη σήψη της κοινωνίας. Ποιός δεν έχει στείλει το παιδί του στο φροντιστήριο; Πόσοι έχουν πετάξει σκουπίδι έστω και μια φορά στο δρόμο αδιαφορώντας για το πού θα καταλήξει; Πόσοι παρκάρουν παράνομα επικαλούμενοι την ανυπαρξία δημόσιου χώρου στάθμευσης;
Δεν ξέρω ποιά λογική σκέψη στο μυαλό του ανθρώπου τον έφερε στο συμπέρασμα ότι αν αδιαφορήσουμε ομαδικώς για όλα και επέλθει το χάος, τα πράγματα θα βελτιωθούν ξαφνικά από το πουθενά.
Τι θα γινόταν όμως αν όλοι αποδεχόμασταν τις ευθύνες μας και είμασταν σωστοί, όχι ως προς τους ληστές, όχι ως προς τους πολιτικούς, όχι ως προς τους βαθύπλουτους, αλλά ως προς την πλειοψηφία των συνανθρώπων μας που έχουν τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια προβλήματα με εμάς. Τι θα γινόταν αν η γενική τάση καθηστούσε δημόσια ντροπή τη ρήψη σκουπιδιών έξω από τον κάδο; Αν αυτοί που στάθμευαν παράνομα ήταν δακτυλοδεικτούμενοι; Αν αναλαμβάναμε τις ευθύνες μας θα εξακολουθούσαν οι κλέφτες να κρύβονται ανάμεσά μας ή οι αποδείξεις θα ήταν πια προφανείς;
Κάτι που είναι σίγουρα προφανές είναι ότι η αποποίηση των ευθυνών από ένα μέλος της κοινωνίας θα γυρίσει boomerang στον ίδιο.
Κατά τη γνώμη μου οι αλλαγές στη συμπεριφορά και στον τρόπο σκέψης δεν είναι κάτι που απαιτεί χρόνια προσαρμογής αλλά κάτι που χρειάζεται κίνητρο.
Όταν λοιπόν ζω μέσα σε μια κοινωνία και δρω εις βάρος των υπόλοιπων μελών, βλάπτω τον εαυτό μου. Ό,τι πρόβλημα δημιουργώ σήμερα, θα το βρω μπροστά μου αύριο. Όμως όταν κάνω λογική χρήση της ελευθερίας μου δε θα δώσω αφορμή, δε θα δώσω κακό παράδειγμα και κυρίως δε θα δώσω αιτία σε όποιον σκοπεύει να ενεργήσει εις βάρος άλλων, και καταφύγιο σε αυτόν που το έκανε ήδη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)