Ατομική ευθύνη

Σήμερα θα περάσω σε τελείως διαφορετικό topic καθώς έχω αφιερώσει αρκετές ώρες τις τελευταίες εβδομάδες πάνω σε συζήτηση για τη σχέση του έλληνα με την ατομική ευθύνη.

Η ατομική ευθύνη είναι για μένα το βασικότερο θεμέλιο της κοινωνίας. Όταν μοιραζόμαστε με τους συμπολίτες μας τους δρόμους, τα παγκάκια, τα λεωφορεία, όταν μοιραζόμαστε ένα φορολογικό σύστημα για παράδειγμα, πρέπει εκτός από νόμους να υπάρχει και ατομική ευθύνη.

Ας χρησιμοποιήσω το επίκαιρο θέμα των αποδείξεων. Έχω ακούσει αμέτρητες φορές τις τελευταίες εβδομάδες, ανθρώπους στο δρόμο, εμπόρους, να κατηγορούν το φορολογικό κυνήγι, την πίεση που ασκείται πάνω τους τώρα πια, προβάλλοντας ως ιδανικό, τη ζωή αυτών που για τον α ή β λόγο γλιτώνουν και θα γλιτώσουν από τη φορολογία, θα κρύψουν περιουσιακά στοιχεία, και ο πλουτισμός των οποίων δε θα έχει σταματημό. Η φράση κλειδί που ακούω συνεχώς, την άκουγα ακόμα κι από τους συμμαθητές μου στο δημοτικό, είναι "Γιατί να μην κλέψω εγώ όταν ο άλλος κλέβει 5 φορές περισσότερο;"

Αυτό που προφανώς ξεφεύγει από πολλούς είναι ότι η κοινωνία είναι ένα δίκτυο. Αν οι περισσότεροι κάνανε το καθήκον τους ως μέλη αυτής της κοινωνίας, το αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο, τα οφέλη πολλά, και οι αλλαγές ριζικές. Ηθελημένα ή μη όλοι έχουμε ενισχύσει τη σήψη της κοινωνίας. Ποιός δεν έχει στείλει το παιδί του στο φροντιστήριο; Πόσοι έχουν πετάξει σκουπίδι έστω και μια φορά στο δρόμο αδιαφορώντας για το πού θα καταλήξει; Πόσοι παρκάρουν παράνομα επικαλούμενοι την ανυπαρξία δημόσιου χώρου στάθμευσης;
Δεν ξέρω ποιά λογική σκέψη στο μυαλό του ανθρώπου τον έφερε στο συμπέρασμα ότι αν αδιαφορήσουμε ομαδικώς για όλα και επέλθει το χάος, τα πράγματα θα βελτιωθούν ξαφνικά από το πουθενά.

Τι θα γινόταν όμως αν όλοι αποδεχόμασταν τις ευθύνες μας και είμασταν σωστοί, όχι ως προς τους ληστές, όχι ως προς τους πολιτικούς, όχι ως προς τους βαθύπλουτους, αλλά ως προς την πλειοψηφία των συνανθρώπων μας που έχουν τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια προβλήματα με εμάς. Τι θα γινόταν αν η γενική τάση καθηστούσε δημόσια ντροπή τη ρήψη σκουπιδιών έξω από τον κάδο; Αν αυτοί που στάθμευαν παράνομα ήταν δακτυλοδεικτούμενοι; Αν αναλαμβάναμε τις ευθύνες μας θα εξακολουθούσαν οι κλέφτες να κρύβονται ανάμεσά μας ή οι αποδείξεις θα ήταν πια προφανείς;
Κάτι που είναι σίγουρα προφανές είναι ότι η αποποίηση των ευθυνών από ένα μέλος της κοινωνίας θα γυρίσει boomerang στον ίδιο.

Κατά τη γνώμη μου οι αλλαγές στη συμπεριφορά και στον τρόπο σκέψης δεν είναι κάτι που απαιτεί χρόνια προσαρμογής αλλά κάτι που χρειάζεται κίνητρο.
Όταν λοιπόν ζω μέσα σε μια κοινωνία και δρω εις βάρος των υπόλοιπων μελών, βλάπτω τον εαυτό μου. Ό,τι πρόβλημα δημιουργώ σήμερα, θα το βρω μπροστά μου αύριο. Όμως όταν κάνω λογική χρήση της ελευθερίας μου δε θα δώσω αφορμή, δε θα δώσω κακό παράδειγμα και κυρίως δε θα δώσω αιτία σε όποιον σκοπεύει να ενεργήσει εις βάρος άλλων, και καταφύγιο σε αυτόν που το έκανε ήδη.

Late 80's generation

Ήθελα καιρό να γράψω για τη φανταστική γενιά των 80's και κυρίως όσων τυχερών κατ'εμέ, γεννήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του '80.

Ξέρω ότι δε ζήσαμε πολέμους, δε ζήσαμε μεγάλες φτώχιες, δε ζήσαμε πολυτεχνεία, όμως γεννηθήκαμε ακριβώς στο χρονικό εκείνο σημείο ώστε να βιώσουμε μεγάλες κοινωνικές αλλαγές.

Θυμάμαι όταν ήμουν στο δημοτικό, φυσικά κανείς στην ηλικία αυτή δεν είχε κινητό τηλέφωνο (άλλωστε μόλις είχαν βγει στην αγορά τα πρώτα ογκώδη κινητά), που διαβάζαμε και τρώγαμε πάντα γρήγορα για να βγούμε στη γειτονιά να παίξουμε. Μπάλα, κρυφτό, κυνηγητό και ό,τι άλλο μπορούσαμε να εμπνευστούμε τότε. Η ζωή ήταν απλούστερη, όχι τηλέφωνα, όχι internet, ήταν σαν κοινός κώδικας ότι μετά από κάποια ώρα θα χτυπήσει η πόρτα για παιχνίδι, και ποιός ήθελε να αργήσει; Μπορώ να ανακαλέσω επίσης τις πρώτες κονσόλες και video games. Atari, Sega, Nintendo, Playstation μπήκαν στη ζωή μας στο δημοτικό και μας απασχολούσαν επί καθημερινής βάσεως αν και τίποτα δεν ήταν σαν το ποδόσφαιρο έξω. Λίγοι και τυχεροί είμασταν όσοι είχαμε αναπτύξει και κάποια σχέση με τους πρώτους προσωπικούς υπολογιστές, σε DOS φυσικά. Έτσι το τέλος του δημοτικού μας βρήκε μπροστά από κονσόλες με..ματωμένα γόνατα.
Μαζί με το γυμνάσιο, ήρθε στο πακέτο και το πρώτο μας κινητό (Nokia 3330 το δικό μου). Μπορώ να δω σαν εικόνα μπροστά μου τους βαθμούς μου που σημείωσαν κατακόρυφη πτώση. Μηνύματα κάτω από τα σκεπάσματα το βράδυ, ringtones, και εικόνες της τέχνης ascii έδιναν και έπαιρναν. Το παιχνίδι στη γειτονιά αντικαταστάθηκε από μεγαλύτερες συζητήσεις με τις κοπέλες της περιοχής και του σχολείου. Το παιχνίδι στο Playstation έφτανε σε υψηλά επίπεδα συναγωνισμού και στο γραφείο κάθησε ο πρώτος γρήγορος τότε PC, ενσωματωμένος με το Μidtown Μadness, κάτι που σήμανε και το τέλος του Prince. Ήταν όμως και τα χρόνια που άρχισαν να φαίνονται οι κλήσεις μας ως προς το διάβασμα, τα αθλήματα, τις παρέες.

Τα 3 χρόνια πέρασαν πολύ γρήγορα, μας γέμισαν εμπειρίες και γνώσεις για τα επόμενα, τα πιο δύσκολα χρόνια του λυκείου, που απαιτούσαν ευθύνη και ωριμότητα. Είχαμε πλέον εξοικειωθεί με τα κινητά τηλέφωνα, με τους PC, είχαμε όλοι σχεδόν επισκεφθεί το κοντινότερο Net Cafe για Counter-Strike και Warcraft, οι παρέες χωρίστηκαν, άρχισαν να δημιουργούνται οι πρώτες μεγάλες φιλίες και το μυαλό μας απασχολούσαν όλο και περισσότερο οι κοπέλες που γνωρίζαμε. Δυστυχώς μαζί με όλα ήρθε και η πίεση του φροντιστηρίου και των πανελληνίων, κάτι που ζορίζει τους μαθητές μέχρι και αυτήν τη στιγμή.
Τελικά, αυτό που μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας, είναι ότι είμαστε οι μόνοι νέοι που γύρισαν στο σπίτι γεμάτοι λάσπες, που ερωτεύτηκαν χωρίς να ξέρουν να το γράψουν σε sms, και ταυτόχρονα είδαν την τεχνολογία να καταλαμβάνει μεγάλο κομμάτι στην καθημερινότητα της ζωής.
Τώρα πια έχει έρθει το Πανεπιστήμιο, για ορισμένους η εργασία, και εγώ σαν μέλος της γενιάς του '88 νιώθω ευχαρίστηση από τα γεμάτα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια.