Doctor What

Μετά από ώρες ύπνου από χορήγηση αντισταμινικών, αποφάσισα να γράψω για τις ικανότητες των γιατρών.
Σαν ανθρώπινο ον κι εγώ, έχω τις ευαισθησίες μου. Μία από αυτές είναι η αλλεργία..αλλεργία σε τι όμως; Ας τα πάρω από την αρχή.
Επισκέφτηκα αλλεργιολόγους, έκανα τεστάκια, βγάλανε κάποια αποτελέσματα τα οποία θα χαρακτήριζα αρκετά ακριβή, και να μαι πάλι στο ίδιο σημείο. Τουμπανιασμένος χωρίς καμία εμφανή ιδέα πάνω στο λόγο που το προκάλεσε. Σίγουρα δε με πείραξε κάτι από αυτά που αποφεύγω οπότε σηκώνω τα χέρια ψηλά. Ο γιατρός όμως τι λέει γι αυτό;

-Είναι είναι, βγαίνει αυτό συχνά;
-Μια φορά το μήνα.
-Τι φάρμακο παίρνεις;
-Το Χ.
-(Χμμ δε συνεργάζομαι με αυτούς) Θα σου δώσω ένα άλλο που δε φέρνει υπνηλία.

Πήρα λοιπόν αυτό το φάρμακο, το οποίο δε θα έλεγα ότι είναι και τονωτικό. Η αλλεργία ακόμα κρατάει και το μόνο που με ηρέμησε είναι το espresso που πίνω.
Είναι εμφανές ότι ο γιατρός είναι ανίκανος να με βοηθήσει αφού πρώτα και κύρια είναι ανίκανος να με ακούσει. Δεν έχω ιδέα για την πρόοδο της ιατρικής και της φαρμακευτικής. Δε θέλω να ασχοληθώ καθόλου.

Αυτό που με προβληματίζει για ακόμη μία φορά είναι η φθορά. Ο γιατρός υπάρχει για να μας γιατρεύει. Όχι για να νταλαβερίζεται με τις πιο επικερδείς επιχειρήσεις, τις φαρμακοβιομηχανίες. Τι διαφορά έχει λοιπόν ο γιατρός Χ από τον Dr.Dre?

Οδήγηση και νόμοι

Όπως το κάθε τι σε αυτήν τη χώρα έτσι και η οδήγηση θεωρείται σωστό να διδάσκεται με νόμους. Οι περισσότεροι, για να μην πω σχεδόν όλοι, νομίζουν ότι οι απαγορεύσεις είναι ο δρόμος προς τη μάθηση. Μέχρι στιγμής πάντως..epic failure.
Δε θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να υπακούει σε ηλίθιους οδικούς κανόνες όπως τα όρια ταχύτητας. Μέσα στην πόλη το 50 km/h είναι λογικό.
Ένα κομμάτι εθνικής οδού Κουναβούπολης - Αθήνας όμως και πιο συγκεκριμένα στα Καμμένα Βούρλα δημιουργήθηκε πρόσφατα και έχει όριο ταχύτητας 80 km/h. Για να σκεφτώ ποιοί οδηγούν με τόσο μικρές ταχύτητες σε δρόμο με 3 λωρίδες..οι οικωλόγεροι, οι παπάδες, οι φαν του τροχόσπιτου και κάτι τύποι που είναι τόσο κοντά στο τιμόνι που νομίζεις ότι το στρίβουν με τα δόντια. Ποιός ο λόγος λοιπόν να πηγαίνω παράλληλα με όλους τους ανίκανους.
Βέβαια για να επιβληθεί ο νόμος απαιτούνται και κάμερες. Πόσες φορές έχω περάσει με λιγότερα από 80 km/h από κει; NULL Πόσες φορές τιμωρήθηκα; NULL

Η βλακεία όμως συνεχίζεται. Η εθνική οδός έχει ένα όριο 120 km/h υποθέτω. Υπάρχει και μια απόκλιση +10%. Χθες έτυχε να γυρνάω από Αθήνα. Είπα για πρώτη φορά να οδηγήσω σύμφωνα με το νόμο. Το αποτέλεσμα ήταν να βαρεθώ τόσο που έκανα γύρω στα 10 τηλέφωνα ενώ έτρωγα έπινα νερό και έψαχνα στο ντουλαπάκι για παλιά cd. Αυτό είναι ασφαλέστερο; Ποιό ανεύθυνο γραβατωμένο μαμόθρεφτο το σκέφτηκε;

Επειδή τώρα πια το blogging είναι της μόδας και δε θέλω να φάω διαδικτυακό πρόστιμο θα σταματήσω με τα παραπτώματά μου και θα προχωρήσω σε μια υπόθεση.
Αν ασχολούνταν το κράτος λίγο περισσότερο με την εκμάθηση οδήγησης. Εννοώ μαθήματα από το λύκειο για 3 χρόνια περίπου και συνεχείς εξετάσεις. Και σε συνδυασμό με αυτό τα όρια ταχύτητας καταργούνταν. Θα είχαμε περισσότερα ατυχήματα; Τι λένε γι αυτό τα στατιστικά του pretender-η;

Κάθε μέρα που οδηγώ ή περπατώ στους δρόμους παρατηρώ μια συνεχή πάλη. Πάλη από μεριάς των οδηγών να καταφέρουν να οδηγήσουν σωστά. Δυστυχώς αναφέρομαι στη συντριπτική πλειοψηφία. Δεν υπάρχουν γνώσεις και δεν υπάρχει ικανότητα. Βλέπω οδηγούς να στρίβουν χωρίς flash, να σταματάνε χωρίς alarm όπου βρουν, να αδυνατούν να παρκάρουν, να σταματάνε πάνω στις διαβάσεις, να περνάνε απέναντι όταν το φανάρι τους γίνει πράσινο παρόλο που δεν έχει χώρο και αργότερα κλείνουν την άλλη λωρίδα, να να να να..υπάρχει κάποια σκέψη να διδαχθούν καλύτερα; Θα υπάρξει δράση απέναντι στο οδικό και οδηγικό δράμα;

Η κορυφή, 15 τίτλοι και ένα στυλ που επιβιώνει

Το post αυτό έχει να κάνει με ένα μεγάλο αθλητή, που πριν από ένα μήνα περίπου κατέκτησε για πρώτη φορά το Roland Garros και πριν λίγες μέρες το 15ο τίτλο του σε τουρνουά grand slam. Αναφέρομαι στον τεννίστα Roger Federer. Αυτή η επιτυχία δε στηρίζεται μόνο σε μια εξαιρετική φυσική κατάσταση ή μονάχα σε μια ξεχωριστή τεχνική αλλά σε ένα συνδυασμό μοναδικής τεχνικής, εξυπνάδας και άριστης φυσικής κατάστασης. Ένας συνδυασμός που τείνει να εκλείψει από το άθλημα καθώς παρατηρείται μία τάση, από τους νέους αθλητές, αυτοματοποίησης των κινήσεων. Φωτεινό παράδειγμα ο μέχρι πρότινoς κάτοχος της κορυφής της βαθμολογίας, Rafael Nadal. Ένας παίκτης που ξεχωρίζει για την ψυχή του..ή μήπως όχι;

Υπάρχουν κάποιες διαφορές ανάμεσα στην παλιά σχολή και τη νέα τις οποίες πρέπει να αναφέρω. Οι περισσότεροι νέοι τεννίστες λοιπόν φαίνονται ικανοί για όλα. Τρέχουν, χτυπιούνται, λερώνονται, φωνάζουν..αλλά τι από αυτά χρειάζεται στο τέννις και κυρίως, κατά πόσο αυτά είναι φυσιολογικά;
Η ταχύτητα των παικτών τύπου Nadal είναι απίστευτη, η δύναμη ασταμάτητη, αντίθετα από το μυαλό τους που μοιάζει να μη λειτουργεί. Δίνουν την εντύπωση ότι μπορούν να αποκρούσουν οποιαδήποτε μπαλιά οπουδήποτε κι αν πάει. Το θηριώδες χέρι τους δε, θα την επιστρέψει τόσο δυνατά που ο αντίπαλος θα δυσκολευτεί αρκετά.

Το νέο αυτό μοντέλο όμως αποδείχθηκε ελαττωματικό. Εκεί που εγώ προσωπικά περίμενα να αποδειχτεί ελαττωματικό, στη διάρκειά του. Στο μυαλό μου λοιπόν, αυτό που φαίνεται να εκπροσωπεί ο Nadal και ο κάθε Nadal είναι μια φουρνιά ανθρωποειδών αθλητών. Είναι στ' αλήθεια ντοπαρισμένοι; Αυτό φαίνεται να είναι.

Υπάρχει όμως και κάτι σίγουρο. Η κατάκτηση αυτή από το συγκεκριμένο αθλητή, το Federer, ήταν όχι μόνο ιστορική για το άθλημα, ήταν μία μεγάλη νίκη του αθλητισμού έναντι στο σκληρό πρωταθλητισμό. Ναι, ο Federer είναι πρωταθλητής αλλά δεν τρέχει σαν δρομέας, δε χτυπά σαν boxer και δε μοιάζει καθόλου με το hulk.