Το post αυτό έχει να κάνει με ένα μεγάλο αθλητή, που πριν από ένα μήνα περίπου κατέκτησε για πρώτη φορά το Roland Garros και πριν λίγες μέρες το 15ο τίτλο του σε τουρνουά grand slam. Αναφέρομαι στον τεννίστα Roger Federer. Αυτή η επιτυχία δε στηρίζεται μόνο σε μια εξαιρετική φυσική κατάσταση ή μονάχα σε μια ξεχωριστή τεχνική αλλά σε ένα συνδυασμό μοναδικής τεχνικής, εξυπνάδας και άριστης φυσικής κατάστασης. Ένας συνδυασμός που τείνει να εκλείψει από το άθλημα καθώς παρατηρείται μία τάση, από τους νέους αθλητές, αυτοματοποίησης των κινήσεων. Φωτεινό παράδειγμα ο μέχρι πρότινoς κάτοχος της κορυφής της βαθμολογίας, Rafael Nadal. Ένας παίκτης που ξεχωρίζει για την ψυχή του..ή μήπως όχι;
Υπάρχουν κάποιες διαφορές ανάμεσα στην παλιά σχολή και τη νέα τις οποίες πρέπει να αναφέρω. Οι περισσότεροι νέοι τεννίστες λοιπόν φαίνονται ικανοί για όλα. Τρέχουν, χτυπιούνται, λερώνονται, φωνάζουν..αλλά τι από αυτά χρειάζεται στο τέννις και κυρίως, κατά πόσο αυτά είναι φυσιολογικά;
Η ταχύτητα των παικτών τύπου Nadal είναι απίστευτη, η δύναμη ασταμάτητη, αντίθετα από το μυαλό τους που μοιάζει να μη λειτουργεί. Δίνουν την εντύπωση ότι μπορούν να αποκρούσουν οποιαδήποτε μπαλιά οπουδήποτε κι αν πάει. Το θηριώδες χέρι τους δε, θα την επιστρέψει τόσο δυνατά που ο αντίπαλος θα δυσκολευτεί αρκετά.
Το νέο αυτό μοντέλο όμως αποδείχθηκε ελαττωματικό. Εκεί που εγώ προσωπικά περίμενα να αποδειχτεί ελαττωματικό, στη διάρκειά του. Στο μυαλό μου λοιπόν, αυτό που φαίνεται να εκπροσωπεί ο Nadal και ο κάθε Nadal είναι μια φουρνιά ανθρωποειδών αθλητών. Είναι στ' αλήθεια ντοπαρισμένοι; Αυτό φαίνεται να είναι.
Υπάρχει όμως και κάτι σίγουρο. Η κατάκτηση αυτή από το συγκεκριμένο αθλητή, το Federer, ήταν όχι μόνο ιστορική για το άθλημα, ήταν μία μεγάλη νίκη του αθλητισμού έναντι στο σκληρό πρωταθλητισμό. Ναι, ο Federer είναι πρωταθλητής αλλά δεν τρέχει σαν δρομέας, δε χτυπά σαν boxer και δε μοιάζει καθόλου με το hulk.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου