Ξέρω ότι δε ζήσαμε πολέμους, δε ζήσαμε μεγάλες φτώχιες, δε ζήσαμε πολυτεχνεία, όμως γεννηθήκαμε ακριβώς στο χρονικό εκείνο σημείο ώστε να βιώσουμε μεγάλες κοινωνικές αλλαγές.
Θυμάμαι όταν ήμουν στο δημοτικό, φυσικά κανείς στην ηλικία αυτή δεν είχε κινητό τηλέφωνο (άλλωστε μόλις είχαν βγει στην αγορά τα πρώτα ογκώδη κινητά), που διαβάζαμε και τρώγαμε πάντα γρήγορα για να βγούμε στη γειτονιά να παίξουμε. Μπάλα, κρυφτό, κυνηγητό και ό,τι άλλο μπορούσαμε να εμπνευστούμε τότε.
Η ζωή ήταν απλούστερη, όχι τηλέφωνα, όχι internet, ήταν σαν κοινός κώδικας ότι μετά από κάποια ώρα θα χτυπήσει η πόρτα για παιχνίδι, και ποιός ήθελε να αργήσει; Μπορώ να ανακαλέσω επίσης τις πρώτες κονσόλες και video games. Atari, Sega, Nintendo, Playstation μπήκαν στη ζωή μας στο δημοτικό και μας απασχολούσαν επί καθημερινής βάσεως αν και τίποτα δεν ήταν σαν το ποδόσφαιρο έξω. Λίγοι και τυχεροί είμασταν όσοι είχαμε αναπτύξει και κάποια σχέση με τους πρώτους προσωπικούς υπολογιστές, σε DOS φυσικά. Έτσι το τέλος του δημοτικού μας βρήκε μπροστά από κονσόλες με..ματωμένα γόνατα.Μαζί με το γυμνάσιο, ήρθε στο πακέτο και το πρώτο μας κινητό (Nokia 3330 το δικό μου). Μπορώ να δω σαν εικόνα μπροστά μου τους βαθμούς μου που σημείωσαν κατακόρυφη πτώση. Μηνύματα κάτω από τα σκεπάσματα το βράδυ, ringtones, και εικόνες της τέχνης ascii έδιναν και έπαιρναν. Το παιχνίδι στη γειτονιά αντικαταστάθηκε από μεγαλύτερες συζητήσεις με τις κοπέλες της περιοχής και του σχολείου. Το παιχνίδι στο Playstation έφτανε σε υψηλά επίπεδα συναγωνισμού και στο γραφείο κάθησε ο πρώτος γρήγορος τότε PC, ενσωματωμένος με το Μidtown Μadness, κάτι που σήμανε και το τέλος του Prince. Ήταν όμως και τα χρόνια που άρχισαν να φαίνονται οι κλήσεις μας ως προς το διάβασμα, τα αθλήματα, τις παρέες.
Τα 3 χρόνια πέρασαν πολύ γρήγορα, μας γέμισαν εμπειρίες και γνώσεις για τα επόμενα, τα πιο δύσκολα χρόνια του λυκείου, που απαιτούσαν ευθύνη και ωριμότητα. Είχαμε πλέον εξοικειωθεί με τα κινητά τηλέφωνα, με τους PC, είχαμε όλοι σχεδόν επισκεφθεί το κοντινότερο Net Cafe
για Counter-Strike και Warcraft, οι παρέες χωρίστηκαν, άρχισαν να δημιουργούνται οι πρώτες μεγάλες φιλίες και το μυαλό μας απασχολούσαν όλο και περισσότερο οι κοπέλες που γνωρίζαμε. Δυστυχώς μαζί με όλα ήρθε και η πίεση του φροντιστηρίου και των πανελληνίων, κάτι που ζορίζει τους μαθητές μέχρι και αυτήν τη στιγμή.Τελικά, αυτό που μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας, είναι ότι είμαστε οι μόνοι νέοι που γύρισαν στο σπίτι γεμάτοι λάσπες, που ερωτεύτηκαν χωρίς να ξέρουν να το γράψουν σε sms, και ταυτόχρονα είδαν την τεχνολογία να καταλαμβάνει μεγάλο κομμάτι στην καθημερινότητα της ζωής.
Τώρα πια έχει έρθει το Πανεπιστήμιο, για ορισμένους η εργασία, και εγώ σαν μέλος της γενιάς του '88 νιώθω ευχαρίστηση από τα γεμάτα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου