Επί τη ευκαιρία του αθλητικού ΣΚ να εκφράσω κι εγώ περιληπτικά τη γνώμη μου για την μπάλα αλλά και για τον αθλητισμό γενικότερα.
Η έννοια του αθλητισμού έχει δύο βασικές ερμηνείες στο μυαλό του μέσου έλληνα παπαδόπουλου. Η πρώτη είναι η παρακολούθηση ενός αγώνα στην τηλεόραση και η δεύτερη είναι η ερμηνεία του πρωταθλητισμού. Ο αθλητισμός όμως δεν ισούται με τον πρωταθλητισμό, και σίγουρα όχι με την τηλεόραση. Χωρίς πολλή σκέψη θα κατηγορήσω την παιδεία των περισσότερων ελλήνων. Ο αθλητισμός έχει να κάνει κυρίως με τη διατήρηση καλής φυσικής κατάστασης αλλά είναι επίσης και ένας τρόπος να περάσει κάποιος ευχάριστα το χρόνο του.
Ας περάσω στο πιο δημοφιλές άθλημα το οποίο δε θα μπορούσε να είναι άλλο από το ποδόσφαιρο. Το γνωστό μας ποδόσφαιρο μέσω του οποίου γίνονται οι πιο βρώμικες μπίζνες, για το οποίο σκοτώνεται κόσμος, ως αποτέλεσμα του φανατισμού, και όλα αυτά ουδεμία σχέση με το ποδόσφαιρο σαν άθλημα. Το άθλημα στην περίπτωσή μας είναι η κίνηση του χεριού από το μπράτσο του καναπέ στην μπύρα και από την μπύρα στην πίτσα.
Χαρακτηριστικό είναι δε το φαινόμενο του πολέμου. Κατά το φαινόμενο τούτο οι άντρες της παρέας βλέπουν μπάλα ενώ οι γυναίκες ξύνονται (οι σωστές γυναίκες ή αποχωρούν ή εφόσον ο ανήρ έχει υποσχεθεί κάτι, το οποίο θυσιάζει στο βωμό της ματσάρας, πρέπον θα ήταν να λάβουν ισχυρότερα μέτρα). Μοιάζει πολύ με τους πολέμους στους οποίους οι άντρες πολεμούσαν και οι γυναίκες έμεναν πίσω με τα παιδιά.
Δυστυχώς όμως το φαινόμενο διαιωνίζεται και τα παιδιά (αρσενικά κυρίως) θα κάνουν ακριβώς το ίδιο μετά από κάποια ηλικία.
Κλείνοντας να επαναλάβω ότι όλα αυτά έχουν να κάνουν με μια μερίδα του πληθυσμού, η οποία δυστυχώς είναι πλειονότητα, καθώς είναι εμφανές ότι υπάρχουν και γυναίκες που βλέπουν ποδόσφαιρο και άτομα που αθλούνται για τους σωστούς λόγους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου